Διαφήμιση: Λίγα λόγια για τα πιο επαγγελματικά ψέμματα.

Η διαφήμιση, τουλάχιστον στην χώρα μας, αποτελεί κυρίαρχη δημιουργική δύναμη στον χώρο της κινούμενης εικόνας αλλά και της φωτογραφίας. Εκφραστικά μπορεί να πατά πάνω σε ήδη δοκιμασμένες και δημοφιλείς συνταγές μα τεχνολογικά και ποιοτικά βρίσκεται στην αιχμή.
Ο κύριος και μοναδικός λόγος είναι η αναζήτηση του κέρδους. Γιατί όμως η διαφήμιση φέρνει κέρδος τόσο εύκολα; Η κοινωνία των αγαθών για μερικούς και για άλλους η κοινωνία του καταναλωτισμού κάνει την γνωστοποίηση των αγαθών αυτών προς κατανάλωση, απαραίτητη για την όσο μεγαλύτερη γνώση του προϊόντος από τους υποψήφιους καταναλωτές. Με τελικό και πραγματικό στόχο της αγορά του προϊόντος.
Όμως η διαφήμιση έχει πάψει να σημαίνει μόνο αυτό. Δηλαδή, μονάχα την παρουσίαση ενός προϊόντος, μα εκφραστικά μέσα του κινηματογράφου, της φωτογραφίας κ.ά. καλούνται να αναλάβουν τον ρόλο απόδοσης φανταστικών ιδιοτήτων στο προϊόν, τις οποίες φυσικά δεν έχει.

Κατ΄επέκταση η κίνηση μεγάλων ποσών χρημάτων κινητοποιεί μεγάλον αριθμό ανθρώπων, ώστε να εργαστούν στον τομέα της διαφήμισης, όπου οι μεγάλες απαιτήσεις κάθε διαφημιστικής καμπάνιας ή σποτ ή αφίσας κ.ο.κ. με την παράλληλη καλή πληρωμή, φέρνει ιδανικά αποτελέσματα αν και συντηρητικά τις περισσότερες φορές. Γιατί η διαφήμιση δεν αποσκοπεί στην τέχνη αλλά στην αντιγραφή των δημοφιλών μορφών της για την όσο τον δυνατό μεγαλύτερη απορρόφησή της από το καταναλωτικό κοινό.

Για παράδειγμα η παρακάτω διαφήμιση της coca-cola σε ένθετο εφημερίδας, παρουσιάζει το αναψυκτικό ως το αναφαίρετο συστατικό των ελληνικών εθίμων και σχέσεων μέσα από τον θεσμό της οικογένειας. Παρουσιάζει αυτό το γεγονός αναβιώνοντας το οικογενειακό τραπέζι που απαντάται κυρίως σε εορτές μα σε μυθικές, απεριόριστες διαστάσεις.

Εναλλακτική ενορατική έκδοση μίας διαφήμισης:

Η αρχική μορφή της διαφήμισης, με όσες περιστροφές δημοσιεύτηκε:

Τρομολαγνεία η Ελευθεριοβόλα

Δεν με ανησυχούν οι κάθε επιτήδιοι που απειλούν την δημοκρατία. Δεν με ανησυχούν οι κάθε ψευδοϊδεολόγοι που κάνουν καριέρα διαστρεβλώνοντας την δημοκρατία. Με ανησυχούν τα φερέφωνα των τηλεοπτικών δελτίων και των κάθε λογής φυλλάδων. Με ανησυχεί το άγονο μυαλό του διπλανού μου που δεν ανθίζει η κριτική σκέψη. Με ανησυχούν τα επιχειρήματα στηριγμένα στα πάθη και στην υποκειμενικότητα. Με ανησυχεί η ηδονή των ανθρώπων να φαντασιώνονται, ότι απειλούνται.

"Εκείνοι που θ' αντάλλαζαν την στοιχειώδη ελευθερία τους, με λίγη και προσωρινή ασφάλεια, δεν αξίζουν μήτε ελευθερία μήτε ε ασφάλεια."

Βενιαμίν Φρανκλίνος (1706 - 1790) Historical Review of Pennsylvania, 1759

Βράβευση Φωτογραφίας από την Εξέγερση του Δεκεμβρίου (worldpressphoto.org)

Μία φωτογραφία από την εξέγερση του Δεκεμβρίου που οι περισσότεροι "απολαύσαμε" είναι του Γιάννη Κολεσίδη από το πρακτορείο Reuters, που έχει αποθανατίσει έναν ηλικιωμένο άνδρα με κουστούμι να κρατάει σφιχτά έναν κόκκινο φάκελο στο αριστερό του χέρι, ενώ τρέχει ένα ρυάκι αίμα από τον καρπό του - όσο μας αφήνει δηλαδή να δούμε το μανίκι του.
Μπροστά του στέκεται το τείχος των αστυνομικών ΜΑΤ. Φαινομενικά παγωμένο, ακίνητο μα δημιουργός δύναμη της γραμμής αίματος στο χέρι του άνδρα, όπως μαρτυρά βίντεο που είχαν δείξει τα ΜΜΕ αποθανατίζοντας τις προηγηθέντες στιγμές.

Η φωτογραφία τραβηγμένη υπό γωνία από κάτω προς τα πάνω και κοντινό πλάνο το χέρι του άνδρα που σφίγγει τον φάκελο και 2ο και 3ο "αυτοκρατορικό" πλάνο αστυνομικούς των ΜΑΤ, τράβηξε δίκαια τα βλέμματα, εξέφρασε πολλά συναισθήματα και κέρδισε εντυπώσεις.
Με αποτέλεσμα να διακριθεί η φωτογραφία στον διαγωνισμό του World Press Photos και στην κατηγορία People in the News με την 2η θέση.

Πάντως από άλλη οπτική γωνία, εντυπώσεις είχε κερδίσει και η φωτογραφία με τους 2 αστυνομικούς να στοχεύουν με το υπηρεσιακό τους περίστροφο νοητά προς το μέρος εξεγερμένων νεαρών, φανερώνοντας αναμφιβόλως την επιθυμία των φωτογραφηθέντων αστυνομικών να απειλήσουν την ζωή ανθρώπων. Απειλή που δίδεται μέσα από το επάγγελμα άσκησης της εξουσίας το οποίο ασκούν και τους εξισώνει με τραμπούκους, εχθρούς κάθε δημοκρατικής έννοιας.


Μα οι εντυπώσεις δεν παύουν εδώ αλλά γίνονται πιο έντονες λόγω της τροπής που πήραν τα γεγονόταν που διαδέχτηκαν την αποθανάτιση της συγκεκριμμένης φωτογραφίας που αντί να δημοσιευτεί στην εφημερίδα Ελεύθερος Τύπος που εργαζόταν ο φωτογράφος Κώστας Τσιρώνης, απολύθηκε εν τέλει από την εφημερίδα.
Μπορεί να μην έχει την ίδια φωτογραφική καλλιτεχνική αξία που έχει η βραβευθείσα αλλά αποτελεί αναμφιβόλως μία φωτογραφία που αναπαριστά την αστυνομοκρατία στην χώρα μας και ταυτόχρονα έχει στο βιογραφικό της την χαμηλή ποιότητα δημοκρατίας που χαρακτηρίζει το ελληνικό κράτος και τις δομές του κοινωνικού μας ιστού.

Ο Κακλαμάνης: Ο Οδυρόμενος Δήμαρχος

Ο Κακλαμάνης με την συμπεριφορά του, μοιάζει να νομίζει πως αφού εκλέχθηκε δήμαρχος η Αθήνα του ανήκει. Ο χώρος του Ελαιώνα του ανήκει. Έχει κάθε δικαίωμα να χτίσει εμπορικό κι ότι άλλο. Έχει κάθε δικαιώμα να αυξήσει τον συντελεστή δόμησης. Στο κάτω κάτω αν δικαστεί σαν τον δήμαρχο Αμαρουσίου για το The Mall, όπου είχε γίνει η ίδια κομπίνα και με τον Βωβό πάλι ανακατωμένο, μπορούμε και εμείς οι λαϊκίζοντες - γένννημα θρέμα της ελληνικής πολιτικής των τελευταίων δεκαετιών - να συμπεράνουμε τελείως αυθαίρετα, ότι θα "αποζημιωθεί" ο κύριος Κακλαμάνης.

Στο κάτω κάτω όταν φωνάζει και χρησιμοποιεί λογοτεχνικούς όρους για να δημαγωγήσει τα πάθη των φιλάθλων του Παναθηναϊκού, με κάνει να πιστεύω πως μάχεται για το δικό του εμπορικό κέντρο.

Το θέμα δεν είναι πολιτικό κυρίες και κύριοι. Αλλά έτσι σκέφτονται οι συμπολίτες μας. Αν ο κ.Κακλαμάνης είχε βάλει υποψηφιότητα με κάποιο άλλο κόμμα, δεν θα είχε εκλεχτεί δήμαρχος. Γιατί οι ψηφοφόροι σκέφτονται με τα ίδια κριτήρια που σκέφτονται οι οπαδοί πάνω σε αυτό το θέμα. Δηλαδή, νομίζουν πως τα κόμματα είναι σαν τις ομάδες. Αν είσαι Λεβαδειακός στο ποδόσφαιρο, τότε πρέπει να είσαι και στο γκολφ και στην ενόργανη και στο μπαρμπούτι. Η πόλη μας κάθε μέρα βλέπουμε να γίνεται όλο και πιο δυσβάσταχτη. Αν θέλει ένας δήμαρχος να βελτιώσει μια πόλη που απαρριθμεί μεγάλη δημοτική περιουσία, δεν πάει να πετσοκόψει ένα πάρκο αλλά να κατεδαφίσει ένα κτίριο που του ανήκει. Αλλά το κτίριο αποφέρει κέρδη. Το πάρκο δεν αποφέρει. Ότι "αέρας" υπάρχει στην Αθήνα, είναι αξιοποιήσιμος.

Ζήτω το έθνος.