Περί Προβοκάτσιας κι άλλων Δαιμονίων

Ένας φίλος μου έστειλε το παρακάτω βίντεο.

Ε, όχι αγαπητοί αναγνώστες. Είναι πασιφανές ότι αυτά είναι προβοκάτσιες του αριστερονεοδημοκρατικού λόμπι, που προσπαθεί να υποθάλψει την υγιή αντίδραση της δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης, όταν διαπίστωσε το πραγματικό έλλειμμα που είχε δημιουργήσει η παλαιά κυβέρνηση και αναγκάστηκε να επαναπροσδιορίσει τις θέσεις της. Θέσεις οι οποίες αποτελούν την άκρη του δόρατος μια ευφυής πολιτικής τακτικής του Γεωργίου Παπανδρέου και των σοσιαλιστών συντρόφων του, οι οποίες θα καταφέρουν να αλλάξουν την πορεία της χώρας μακριά από το τέλμα της χρεωκοπίας και να δημιουργήσουν τις συνθήκες για μία νέα, ακμάζουσα ελληνική οικονομία και κοινωνία.

Μάλιστα έχει ήδη εκ των προτέρων κατασκευαστεί η προτομή του Γιώργου Παπανδρέου του πρεσβύτερου, που θα κοσμήσει κεντρικό δρόμο της Αθήνας, όταν ο ελληνικός λαός θα έχει ήδη πεισθεί για την πολιτική του ΠΑΣΟΚ. Δηλώσεις συμμετοχής για να παρευρεθεί ο λαός στα εγκαίνια της προτομής, μπορεί ο οποιοσδήποτε να κάνει στο ΚΕΠ της περιοχής του κι η εκδήλωση αναμένεται να γίνει sold out. Κριτήριο για την συμμετοχή αποτελεί η οικειοθελής καταβολή του ενός μισθού του στο κόμμα και βλέπουμε...

Καλή Λευτεριά στην Αγορά Καρότων

Προτείνω ανεπιφύλακτα την ακρόαση του παρακάτω κομματιού με αφορμή τις επικείμενες εκλογές.

Καλή λευτεριά στην Ιστορία by Κάλτσες που ρεμβάζουν

Το δικαίωμα της ψήφου αποτελεί αναμφιβόλως όχι μόνο αναφαίρετο δικαίωμα αλλά και σεβαστό. Μα όλοι μας μένουμε σε αυτό. Επειδή, πάμε να ψηφίσουμε οι ευθύνες μας σε αυτή την κοινωνία παύουν κι από εκεί μπορούμε να ασκήσουμε αντιπολίτευση μέσω του τηλεκοντρόλ της τηλεόρασης ή του πληκτρολογίου του υπολογιστή ή των Likes, Dislikes ή Join κοκ στα διάφορα κοινωνικά δίκτυα.
Βέβαια, όταν αρχίσουμε να γερνάμε αρχίζουμε να εκφράζουμε το εσώτερο εγώ μας, που καλλιεργούνταν μέσα μας τόσα χρόνια υπό τις συνθήκες της ελληνικής κουλτούρας, την οποία οικιοποιούμαστε συμβιβασμένοι με την "πραγματικότητα" και λιτοδίαιτοι σε αξιοκρατία. Αρχίζουμε να γινόμαστε κρατιστές, αφού αυτό εξυπηρετεί το πολύτιμο εγώ μας και την πολύτιμη ησυχία μας. Όλοι φανταζόμαστε τον κόσμο κατοικημένο από κλώνους μας. Να συμπεριφέρονται κατά πως μας αρέσει και ικανοποιεί εμάς. Όμως, ένας κόσμο κατοικημένος μόνο από κλώνους του Χίτλερ, είναι καταδικασμένος να καταστραφεί.
Γενικότερα η ελληνική παιδεία πάσχει από ευφυία. Αδυνατούμε να αντιληφθούμε την σημασία των πραγμάτων, των πράξεων και της συμπεριφοράς του γύρω μας κόσμου. Αδυνατούμε να εξηγήσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό, αφού η συντηριτική κοινωνία γύρω μας, κάνει αυτοκριτική με παρωπίδες και με αυτόν τον τρόπο "εκπαιδεύονται" και τα παιδιά της. Είμαστε ένας λαός χωρίς τόλμη και θάρρος. Ένα μάτσο δειλοί που αρκούνται να ανακλαδίζονται όλη τους την ζωή, υπό τις χρυσές ηλιαχτίδες του μεσογειακού ήλιου. Μάλιστα, εάν υπάρχει η περίπτωση να γίνουν διάσημοι για αυτό, τότε ακόμη το καλύτερο.

Η ζωή στην Ελλάδα όπως την ξέραμε έχει πάψει κι όποιος τρέφει ακόμη ελπίδες επειδή τον χτυπάει ο ήλιος στην μάπα, τότε πλανάται οικτρά. Είμαι υποστηρικτής ότι η ποιότητα ζωής στον πλανήτη και τα ανθρώπινα δικαιώματα βελτιώνοται. Η ανθρώπινη ζωή σήμερα έχει μεγαλύτερη αξία από ότι είχε κάποτε αλλά για να υπάρξει εξέλιξη, θα χρειαστεί βάθος χρόνου και δεν επιθυμώ να ζήσω σε μια περίοδο του πολιτισμού, όπου η ποιότητα ζωής θ' αναπαρίσταται στο - υποθέτω κι ελπίζω - αγλαό μέλλον από μια γραφική παράσταση, που θα παρομοιάζεται με μια μπυροκοιλιά.

Τα αόρατα καρότα όσο μεγαλώνω γίνονται όλο και πιο ξεκάθαρα. Έτσι, που πλέον μετά από τόσα χρόνια ο κόσμος έχει μια πορτοκαλί απόχρωση. Κουράγιο μου δίνει η αντίληψη μερικών ανθρώπων περί λειτουργίας του κόσμου και δε μιλάω για την δράση-αντίδραση, χάλι-γκρίνια.

Συμβασιούχοι VS Κράτος

Για άλλη μια φορά δεν ανανεώνεται η σύμβαση εργαζομένων στο δημόσιο (γνωστοί ως συμβασιούχοι) και διαμαρτύρονται με τους κλασικούς, γραφικούς τρόπους, με συνέχεια την κλασική, γραφική αντίδραση της εκάστοτε κυβέρνησης να στείλει την αστυνομία.

Πηγή: TVXS

Με το συμπάθειο, δεν μπορώ να βρω απόλυτο δίκιο στους συμβασιούχους επειδή τους βαράνε οι μπάτσοι. Και αυτοί φάουλ είναι αλλά μη ξεχνάμε πως είναι άνθρωποι, οι οποίοι ψάχνουν για μια θέση στον ήλιο όπως όλοι μας. Τα κόμματα εκμεταλλεύονται αυτή τους την ανάγκη για χρόνια. Μπορεί να μην είναι σαν εμάς, τους γαμάτους και τους ηθικά ακέραιους...

Παρακαλώ να μην αγνοούμε επειδεικτικά το γεγονός, ότι ο κάθε άνθρωπος έχει πίσω του την δική του ιστορία, τα δικά του πάθη και τα δικά του ελαττώματα και τις δικές τους ανάγκες, οι οποίες μπορεί να τον δείχνουν πιο εγωιστή από εμάς, που ενδεχομένως να έχουμε και λιγότερες υποχρεώσεις.

Κάποιος βλέπει λοιπόν ανθρώπους που θέλουν να εργαστούν και το κράτος τους εμποδίζει.
Άλλος βλέπει ανθρώπους που θέλουν να εργαστούν στο δημόσιο, έχοντας φιλήσει κατουρημένες ποδιές και το κράτος τους ρίχνει χημικά γιατί το "μέσο" τους δεν ήταν τόσο καλό τελικά. Η όλη φάση είναι παράνοια. Εξετάζουμε ένα γεγονός προσπαθώντας να χωρίσουμε τους καλούς και τους κακούς, όταν ο καθένας τους φέρει ευθύνες. Το κράτος ασφαλώς φέρει περισσότερες αλλά οι πολίτες το ψηφίζουν και οι κομματικές σχέσεις το συντηρούν. Το αυγό έκανε την κότα ή η κότα το αυγό;

Έχει πάει κανείς εδώ μέσα για συμβασιούχος; Έχει ακολουθήσει την κομματική οδό για να πιάσει μια οποιαδήποτε δουλειά; Εγώ το έχω κάνει για λόγους που θα εξηγήσω αλλά έκανα πίσω και ποτέ δεν πήγα εν τέλει. Η διαδικασία ήταν αηδιαστική και απωθητική. Αναλογίζοντας τους λόγους μετά από τόσα χρόνια που συμμετείχα σε μια τέτοια διαδικασία, ήταν ότι ο καθένας που το συζήταγα για το αν πρέπει να πάω ή όχι, μου απαντούσε πως ναι, να πας και πως είναι μια ευκαιρία για κάτι καλύτερο.
Πείσθηκα να ξεκινήσω να δω περί τίνος πρόκειται αλλά η όλη διαδικασία με οδήγησε σε μια εσωτερική πάλη. Ενώ όλες οι αξίες που μου είχαν μάθει αντιτίθενταν σε αυτή την παρωδία εύρεσης εργασίας, οι περισσότεροι άνθρωποι που εμπιστεύομαι την άποψή τους, την αποκαλούσανε "ευκαιρία". Στο τέλος δεν δέχτηκα την θέση γιατί δεν με συνέφερε. Ούτε από επαγγελματική άποψη, ούτε από οικονομική. Η παρούσα δουλειά μου στον ιδιωτικό τομέα είναι χίλιες φορές καλύτερη.
Εάν η δουλειά στο δημόσιο ήταν δελεαστική όμως; Τι θα έκανα; Μάλλον θα πήγαινα και μετά θα φρίκαρα ηθικά. Μετά ας πούμε πως δεν θα ανανεωνόταν η σύμβαση. Πως θα αντιδρούσα; Πιθανότατα να με ακολουθούσε μια ηττοπάθεια του στυλ "καλά να πάθεις με αυτούς που έμπλεξες" ή να αισθανόμουν ότι με πιάσανε κορόιδο και θα ζητούσα εκδίκηση/δικαίωση, κάνοντας ότι και οι συμβασιούχοι της Ακρόπολης.

Το αποτέλεσμα πάντως θα ήταν η δημιουργία μιας προσωπικότητας, που θα έχει χάσει τον μπούσουλα των νοημάτων της αξιοκρατίας της υπευθυνότητας κ.ά. αλλά θα μπορεί πλέον να συνεννοείται με τους υπόλοιπους τραγέλαφους της ελληνικής πραγματικότητας.

Το συμπέρασμα είναι πως όλοι λίγο ή πολύ, έχοντας διαμορφωθεί ηθικά κατάλληλα από την ελληνική κουλτούρα, θέλοντας και μη, θα μπαίναμε σε δίλημμα εάν μας δινόταν η ευκαιρία για μία καλύτερη δουλειά, για ένα πιο βέβαιο μέλλον, θυσιάζοντας υψηλά ιδανικά εν γνώσει μας.

Ανατολικοδυτικο-ΕυρωπΈος

Το νέο Πεδίο του Άρεως είναι γεγονός;

Όχι ακόμη, όπως αποδείχθηκε μια μικρή βόλτα με έναν φίλο!
Απλά παραδωθήκανε μερικά σημεία του πάρκου για προεκλογικούς λόγους. Η αλήθεια είναι ότι είναι εντυπωσιακό και μόλις αρχίσεις να περπατάς στα τελειωμένα δρομάκια του, πραγματικά αναρωτιέσαι εάν ακόμη βρίσκεσαι σε ελληνικό έδαφος.

Αλλά όπως θα φανεί και στην συνέχεια της περιγραφής, όσο κι αν καλλωπίσεις ένα μέρος, δεν γίνεται να καλλωπιστούν και οι κάτοικοί του.

Το κερασάκι στην τούρτα ήρθε όταν εντοπίσαμε το μικρό καλαίσθητο ποταμάκι με το άγριο γρασίδι-γκαζόν να το αγκαλιάζει από τις δύο του πλευρές, βάζοντας σοβαρή υποψηφιότητα για μελλοντικούς ρομαντικούς περιπάτους. Μας έκανε εντύπωση πως δεν είχε κόσμο αλλά δεν υπήρχαν ούτε εμπόδια για να μπεις, ούτε καμία προειδοποιητική πινακίδα. Λίγα δευτερόλεπτα αφότου πατήσαμε το πόδι μας στο δρομάκι, που συντροφεύει το ποταμάκι στην ροή του, αρχίσανε να ακούγονται αμυδρά φωνές υστερίας από μακριά. Στην αρχή συνεπαρμένοι από την όλη όμορφη ατμόσφαιρα του μέρους, νομίσαμε πως ήταν κάποιο στοιχειό, που καραδοκεί στα τρεχούμενα νερά με ποιος ξέρει, σκοτεινούς σκοπούς.
Σμίγωντας τα φρύδια μας για να μπορέσουμε να εστιάσουμε καλύτερα σε μεγάλη απόσταση διαπιστώσαμε πως η μορφή ανήκε σε μία φύλακα, μάλλον ασφαλίτισσα (secturity αγγλιστί). Τεντώνοντας τα αυτιά μας ακούσαμε φράσεις όπως "Έλεος, αμάν πια" κι άλλα τέτοια. Μετά από λίγο αντιληφθήκαμε πως απευθυνόταν σε εμάς και εν τέλει μας ζητούσε μέσα από τις υστερικές φράσεις της να βγούμε έξω από εκεί.
Μην αποδεχόμενος όμως μια τέτοια λεκτική προσέγγιση, κατευθύνθηκα προς το μέρος της αποζητώντας μία ορθή ανταλλαγή λέξεων. Μέσα σε λίγες στιγμές αντιλήφθηκα, πως αυτή μου η αναζήτηση κατέληξε σε αιματοχυσία του διαλόγου.
Η σεκιουρίτισσα με απλές αυτιστικές μαχαιριές με έβγαλε εκτός μάχης και αποχώρησα συντετριμμμένος, μην καταφέροντας να της κάνω την παραμικρή γρατζουνιά.
- Νεαρέ! Απαγορεύεται εδώ. Βγες έξω.
- Κύριος για εσάς! (μου βγήκε το κόμπλεξ δήθεν ανωτερότητας σε αυτό το σημείο)
- Απαγορεύεται. Βγείτε έξω.
- Επειδή, δεν υπήρχε σήμανση, δεν είναι ακόμη έτοιμο αυτό το κομμάτι; Γιατί φαίνεται τελειωμένο.
- Βγείτε έξω παρακαλώ κύριε. Έλεος σήμερα. (δείχνοντας με το χέρι της την αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που εμείς ήρθαμε)
- Καλά εντάξει. Βγαίνω από την άλλη.
- Κύριε, από εδώ βγείτε. Απαγορεύεται.
- Γιατί απαγορεύεται από εκεί.
- Παρακαλώ κύριε ελάτε από εδώ. Απαγορεύεται.
- Οκ. Θα βγω από την άλλη. Η συνομιλία είναι αδύνατη μαζί σου. Άντε γεια!

Έτσι αποχωρήσαμε ατάκτως από τα παραμυθένια μέρη του κέντρου των Αθηνών, τσουρουφλώντας μας τις λογικές οι φλόγες μίας υστερικιάς δράκαινας.

Η ολική μας έξοδο από το πάρκο, στιγματίστηκε από την παρατήρηση του συνοδοιπόρου μου, σχετικά με το μεγάλο άγαλμα του βασιλιά Κωνσταντίνου, χωρίς ημερομηνίες για το πότε βασίλεψε και για το πότε διώχθηκε απ' τον ελληνικό λαό.

Αναπολώντας την νέα εμφάνιση του Πεδίου του Άρεως αργότερα, αναπώλησα τους περιπάτους μου στα απέραντα πάρκα των κέντρων του Παρισιού και του Βερολίνου και συμπέρανα πως σαν γνήσιος κακοζωισμένος Αθηναίος, στερημένος και με ποιότητα ζωής ανατολιδυτικοευρωπΕου, χάρηκα με το μικρό ποταμάκι που μου δείξανε στην πόλη που γεννήθηκα και μεγάλωσα.

Διαβάστε κι εδώ: Athens Voice