Το κάπνισμα θα έπρεπε να ήταν τελευταίο στην λίστα βελτίωσης μίας κοινωνίας, για λόγους υγιεινής.
Η υποκρισία του συστήματος, συμπορεύεται με την ανάγκη του καθενός να θεωρεί τον καπνίζοντα πρώτο εχθρό της υγείας του, την ίδια ώρα που οι ρύποι των αυτοκινήτων, τσιγαρίζουν τα πνευμόνια των αστών, οι ήχοι της πόλης σπάνε το ηθικό τους, οι γρήγοροι ρυθμοί τσακίζουν τα νεύρα μας.
Σε μία πόλη που οι άνθρωποι μονάχα θα καπνίζανε, είναι αστείο να σκεφτεί κανείς πως αυτή η πόλη είναι μια πόλη βρώμικη, που επιβαρύνει τους κατοίκους της και τους κόβει χρόνια.
Μία πόλη με αυτοκίνητα, είναι αναμφιβόλως μία πόλη η οποία απομυζά την ζωή των κατοίκων της.
Δεν κάθισα ποτέ σε ένα μπαρ μέχρι πρωίας και το πρόσωπό μου να έχει μαυρίσει από τους καπνούς.
Πέρασα όμως από κεντρικούς δρόμους και το νερό κατέληγε σκούρο στα υδραυλικά του νιπτήρα,καθώς έτριβα μανιωδώς με σαπούνι το πρόσωπό μου.
Είναι λάθος κατά την γνώμη μου, να συμβιβάζεται κάποιος με μια τόσο άνιση λύση, απέναντι στην υποβάθμιση της ποιότητας της αστικής ζωής.
Η περίπτωση της απαγόρευσης του καπνίσματος σε δημόσιους χώρους, δεν είναι ίδια με την ποτοαπαγόρευση που έλαβε χώρα στις ΗΠΑ στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, οπότε δεν μπορούμε να περιμένουμε παρόμοια αποτελέσματα.
Δεν μπορούμε όμως από την άλλη ν' αρνηθούμε πως η μερική απαγόρευση, που οριοθετείται με γνώμονα τον συνάνθρωπό μας, ενδεχομένως να καλλιεργήσει μία οικολογική ευαισθησία, προετοιμάζοντας το έδαφος για ελάττωση εκπομπής ρυπών, αύξηση ανακύκλωσης παντώς απορριμάτων και άλλων παρόμοιων εξάψεων αυτοσυνείδησης.
Ένας ακόμη αντίλογος, έρχεται να μας παρουσιάσει μία διπρόσωπη κοινωνία που απαγορεύει μεν το κάπνισμα σε δημόσιους χώρους, μα σερβίρει δε μεταλλαγμένα προϊόντα στο πιάτο μας κι άλλα πολλά...
Η υποκρισία του συστήματος, συμπορεύεται με την ανάγκη του καθενός να θεωρεί τον καπνίζοντα πρώτο εχθρό της υγείας του, την ίδια ώρα που οι ρύποι των αυτοκινήτων, τσιγαρίζουν τα πνευμόνια των αστών, οι ήχοι της πόλης σπάνε το ηθικό τους, οι γρήγοροι ρυθμοί τσακίζουν τα νεύρα μας.
Σε μία πόλη που οι άνθρωποι μονάχα θα καπνίζανε, είναι αστείο να σκεφτεί κανείς πως αυτή η πόλη είναι μια πόλη βρώμικη, που επιβαρύνει τους κατοίκους της και τους κόβει χρόνια.
Μία πόλη με αυτοκίνητα, είναι αναμφιβόλως μία πόλη η οποία απομυζά την ζωή των κατοίκων της.
Δεν κάθισα ποτέ σε ένα μπαρ μέχρι πρωίας και το πρόσωπό μου να έχει μαυρίσει από τους καπνούς.
Πέρασα όμως από κεντρικούς δρόμους και το νερό κατέληγε σκούρο στα υδραυλικά του νιπτήρα,καθώς έτριβα μανιωδώς με σαπούνι το πρόσωπό μου.
Είναι λάθος κατά την γνώμη μου, να συμβιβάζεται κάποιος με μια τόσο άνιση λύση, απέναντι στην υποβάθμιση της ποιότητας της αστικής ζωής.
Η περίπτωση της απαγόρευσης του καπνίσματος σε δημόσιους χώρους, δεν είναι ίδια με την ποτοαπαγόρευση που έλαβε χώρα στις ΗΠΑ στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, οπότε δεν μπορούμε να περιμένουμε παρόμοια αποτελέσματα.
Δεν μπορούμε όμως από την άλλη ν' αρνηθούμε πως η μερική απαγόρευση, που οριοθετείται με γνώμονα τον συνάνθρωπό μας, ενδεχομένως να καλλιεργήσει μία οικολογική ευαισθησία, προετοιμάζοντας το έδαφος για ελάττωση εκπομπής ρυπών, αύξηση ανακύκλωσης παντώς απορριμάτων και άλλων παρόμοιων εξάψεων αυτοσυνείδησης.
Ένας ακόμη αντίλογος, έρχεται να μας παρουσιάσει μία διπρόσωπη κοινωνία που απαγορεύει μεν το κάπνισμα σε δημόσιους χώρους, μα σερβίρει δε μεταλλαγμένα προϊόντα στο πιάτο μας κι άλλα πολλά...
