Ένα από τα ψυχικά γνωρίσματα, του σημερινού ανθρώπου με τον πρωτόγονο ψυχισμό και την ατροφική αντίληψη του περί Ύπαρξης, είναι η πεποίθησή του ότι είναι παρθενογέννητος. Μία αντίληψη φυσικά, με την οποία αλίμονο δεν γεννιέται, αλλά καλλιεργείται και ενδυναμώνεται κάθε φορά, που δρα στην κοινωνία που έχει ήδη διαμορφωθεί, παθητικά αρχικά και στην συνέχεια ενεργητικά σαν φερέφωνο της λογικής που εκπαιδεύτηκε.
Θέλοντας να βρούμε μία απλή απόδειξη ότι ο άνθρωπος δημιουργείται κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση του προηγούμενού του, αρκεί να σκεφτούμε ότι όσοι άνθρωποι γεννήθηκαν πριν 100 χρόνια, τότε έχουν πεθάνει. Ελάχιστοι είναι ακόμη ζωντανοί. Όλοι οι άνθρωποι λοιπόν που γεννήθηκαν την δεκαετία του 1910 και έδρασαν το διάστημα που ακολούθησε, έχουν πάψει να υπάρχουν αλλά η επιρροή τους έχει μείνει στους σημερινούς ανθρώπους. Οι επιπτώσεις των πράξεών τους και η στάση της ζωής τους, έχει αποτυπωθεί στο Σήμερα. Γιατί απλούστατα ο τρόπος που λειτουργεί ο κόσμος δεν άλλαξε διόλου. Με τις ίδιες αρχές κι αξίες λειτουργούσε το 1910 και με τις ίδιες αρχές και αξίες λειτουργεί και σήμερα εν έτει 2010.
Μα αυτό αδυνατεί να δει ο νέος σήμερα άνθρωπος, που όχι μόνο γίνεται στόχος υπερύψωσης του Εγώ του από τα κοινωνικά πρότυπα που του προβάλλονται μέσω των μέσων διασκέδασης και της διαφήμισης αλλά κι επειδή έχει παντελώς άγνοια για την προέλευση του ψυχισμού του και τις αιτίες των παθών του.
Ένα χαρακτηριστικό παντελούς άγνοιας της αναπόφευκτης επιρροής της κοινωνίας, είναι η μονόχνωτη κριτική που μπορεί να γίνει π.χ. σε ένα έργο τέχνης. Ένα έργο τέχνης τείνει να δημιουργεί συνειρμούς στους αποδέκτες του. Οι συνειρμοί του εγωμανή λοιπόν, θα τον οδηγήσουν πολύ συχνά στο συμπέρασμα ότι υπάρχει κάτι κλεμμένο, επειδή τυγχάνει να κάνει συνειρμό με ένα άλλο έργο τέχνης που να του θυμίζει το συγκεκριμμένο.
Δεν μιλάω για προφανής αντιγραφή, όπως συμβαίνει πχ στους κύκλους του ελαφρολαϊκού τραγουδιού ή στους τομείς της τηλεόρασης και των περιοδικών αλλά κάτι που εφόσον αντιλαμβάνεσαι την επιρροή που λαμβάνεις από τα μυριάδες ερεθίσματα που δέχεσαι καθημερινά, μαθαίνεις να ξεχωρίζεις και να αναπτύσσεις εν τέλει ψήγματα κριτικής σκέψης.
Θέλοντας να βρούμε μία απλή απόδειξη ότι ο άνθρωπος δημιουργείται κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση του προηγούμενού του, αρκεί να σκεφτούμε ότι όσοι άνθρωποι γεννήθηκαν πριν 100 χρόνια, τότε έχουν πεθάνει. Ελάχιστοι είναι ακόμη ζωντανοί. Όλοι οι άνθρωποι λοιπόν που γεννήθηκαν την δεκαετία του 1910 και έδρασαν το διάστημα που ακολούθησε, έχουν πάψει να υπάρχουν αλλά η επιρροή τους έχει μείνει στους σημερινούς ανθρώπους. Οι επιπτώσεις των πράξεών τους και η στάση της ζωής τους, έχει αποτυπωθεί στο Σήμερα. Γιατί απλούστατα ο τρόπος που λειτουργεί ο κόσμος δεν άλλαξε διόλου. Με τις ίδιες αρχές κι αξίες λειτουργούσε το 1910 και με τις ίδιες αρχές και αξίες λειτουργεί και σήμερα εν έτει 2010.
Μα αυτό αδυνατεί να δει ο νέος σήμερα άνθρωπος, που όχι μόνο γίνεται στόχος υπερύψωσης του Εγώ του από τα κοινωνικά πρότυπα που του προβάλλονται μέσω των μέσων διασκέδασης και της διαφήμισης αλλά κι επειδή έχει παντελώς άγνοια για την προέλευση του ψυχισμού του και τις αιτίες των παθών του.
Ένα χαρακτηριστικό παντελούς άγνοιας της αναπόφευκτης επιρροής της κοινωνίας, είναι η μονόχνωτη κριτική που μπορεί να γίνει π.χ. σε ένα έργο τέχνης. Ένα έργο τέχνης τείνει να δημιουργεί συνειρμούς στους αποδέκτες του. Οι συνειρμοί του εγωμανή λοιπόν, θα τον οδηγήσουν πολύ συχνά στο συμπέρασμα ότι υπάρχει κάτι κλεμμένο, επειδή τυγχάνει να κάνει συνειρμό με ένα άλλο έργο τέχνης που να του θυμίζει το συγκεκριμμένο.
Δεν μιλάω για προφανής αντιγραφή, όπως συμβαίνει πχ στους κύκλους του ελαφρολαϊκού τραγουδιού ή στους τομείς της τηλεόρασης και των περιοδικών αλλά κάτι που εφόσον αντιλαμβάνεσαι την επιρροή που λαμβάνεις από τα μυριάδες ερεθίσματα που δέχεσαι καθημερινά, μαθαίνεις να ξεχωρίζεις και να αναπτύσσεις εν τέλει ψήγματα κριτικής σκέψης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου