Όχι ακόμη, όπως αποδείχθηκε μια μικρή βόλτα με έναν φίλο!
Απλά παραδωθήκανε μερικά σημεία του πάρκου για προεκλογικούς λόγους. Η αλήθεια είναι ότι είναι εντυπωσιακό και μόλις αρχίσεις να περπατάς στα τελειωμένα δρομάκια του, πραγματικά αναρωτιέσαι εάν ακόμη βρίσκεσαι σε ελληνικό έδαφος.
Αλλά όπως θα φανεί και στην συνέχεια της περιγραφής, όσο κι αν καλλωπίσεις ένα μέρος, δεν γίνεται να καλλωπιστούν και οι κάτοικοί του.
Το κερασάκι στην τούρτα ήρθε όταν εντοπίσαμε το μικρό καλαίσθητο ποταμάκι με το άγριο γρασίδι-γκαζόν να το αγκαλιάζει από τις δύο του πλευρές, βάζοντας σοβαρή υποψηφιότητα για μελλοντικούς ρομαντικούς περιπάτους. Μας έκανε εντύπωση πως δεν είχε κόσμο αλλά δεν υπήρχαν ούτε εμπόδια για να μπεις, ούτε καμία προειδοποιητική πινακίδα. Λίγα δευτερόλεπτα αφότου πατήσαμε το πόδι μας στο δρομάκι, που συντροφεύει το ποταμάκι στην ροή του, αρχίσανε να ακούγονται αμυδρά φωνές υστερίας από μακριά. Στην αρχή συνεπαρμένοι από την όλη όμορφη ατμόσφαιρα του μέρους, νομίσαμε πως ήταν κάποιο στοιχειό, που καραδοκεί στα τρεχούμενα νερά με ποιος ξέρει, σκοτεινούς σκοπούς.
Σμίγωντας τα φρύδια μας για να μπορέσουμε να εστιάσουμε καλύτερα σε μεγάλη απόσταση διαπιστώσαμε πως η μορφή ανήκε σε μία φύλακα, μάλλον ασφαλίτισσα (secturity αγγλιστί). Τεντώνοντας τα αυτιά μας ακούσαμε φράσεις όπως "Έλεος, αμάν πια" κι άλλα τέτοια. Μετά από λίγο αντιληφθήκαμε πως απευθυνόταν σε εμάς και εν τέλει μας ζητούσε μέσα από τις υστερικές φράσεις της να βγούμε έξω από εκεί.
Μην αποδεχόμενος όμως μια τέτοια λεκτική προσέγγιση, κατευθύνθηκα προς το μέρος της αποζητώντας μία ορθή ανταλλαγή λέξεων. Μέσα σε λίγες στιγμές αντιλήφθηκα, πως αυτή μου η αναζήτηση κατέληξε σε αιματοχυσία του διαλόγου.
Η σεκιουρίτισσα με απλές αυτιστικές μαχαιριές με έβγαλε εκτός μάχης και αποχώρησα συντετριμμμένος, μην καταφέροντας να της κάνω την παραμικρή γρατζουνιά.
- Νεαρέ! Απαγορεύεται εδώ. Βγες έξω.
- Κύριος για εσάς! (μου βγήκε το κόμπλεξ δήθεν ανωτερότητας σε αυτό το σημείο)
- Απαγορεύεται. Βγείτε έξω.
- Επειδή, δεν υπήρχε σήμανση, δεν είναι ακόμη έτοιμο αυτό το κομμάτι; Γιατί φαίνεται τελειωμένο.
- Βγείτε έξω παρακαλώ κύριε. Έλεος σήμερα. (δείχνοντας με το χέρι της την αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που εμείς ήρθαμε)
- Καλά εντάξει. Βγαίνω από την άλλη.
- Κύριε, από εδώ βγείτε. Απαγορεύεται.
- Γιατί απαγορεύεται από εκεί.
- Παρακαλώ κύριε ελάτε από εδώ. Απαγορεύεται.
- Οκ. Θα βγω από την άλλη. Η συνομιλία είναι αδύνατη μαζί σου. Άντε γεια!
Έτσι αποχωρήσαμε ατάκτως από τα παραμυθένια μέρη του κέντρου των Αθηνών, τσουρουφλώντας μας τις λογικές οι φλόγες μίας υστερικιάς δράκαινας.
Η ολική μας έξοδο από το πάρκο, στιγματίστηκε από την παρατήρηση του συνοδοιπόρου μου, σχετικά με το μεγάλο άγαλμα του βασιλιά Κωνσταντίνου, χωρίς ημερομηνίες για το πότε βασίλεψε και για το πότε διώχθηκε απ' τον ελληνικό λαό.
Απλά παραδωθήκανε μερικά σημεία του πάρκου για προεκλογικούς λόγους. Η αλήθεια είναι ότι είναι εντυπωσιακό και μόλις αρχίσεις να περπατάς στα τελειωμένα δρομάκια του, πραγματικά αναρωτιέσαι εάν ακόμη βρίσκεσαι σε ελληνικό έδαφος.
Αλλά όπως θα φανεί και στην συνέχεια της περιγραφής, όσο κι αν καλλωπίσεις ένα μέρος, δεν γίνεται να καλλωπιστούν και οι κάτοικοί του.
Το κερασάκι στην τούρτα ήρθε όταν εντοπίσαμε το μικρό καλαίσθητο ποταμάκι με το άγριο γρασίδι-γκαζόν να το αγκαλιάζει από τις δύο του πλευρές, βάζοντας σοβαρή υποψηφιότητα για μελλοντικούς ρομαντικούς περιπάτους. Μας έκανε εντύπωση πως δεν είχε κόσμο αλλά δεν υπήρχαν ούτε εμπόδια για να μπεις, ούτε καμία προειδοποιητική πινακίδα. Λίγα δευτερόλεπτα αφότου πατήσαμε το πόδι μας στο δρομάκι, που συντροφεύει το ποταμάκι στην ροή του, αρχίσανε να ακούγονται αμυδρά φωνές υστερίας από μακριά. Στην αρχή συνεπαρμένοι από την όλη όμορφη ατμόσφαιρα του μέρους, νομίσαμε πως ήταν κάποιο στοιχειό, που καραδοκεί στα τρεχούμενα νερά με ποιος ξέρει, σκοτεινούς σκοπούς.
Σμίγωντας τα φρύδια μας για να μπορέσουμε να εστιάσουμε καλύτερα σε μεγάλη απόσταση διαπιστώσαμε πως η μορφή ανήκε σε μία φύλακα, μάλλον ασφαλίτισσα (secturity αγγλιστί). Τεντώνοντας τα αυτιά μας ακούσαμε φράσεις όπως "Έλεος, αμάν πια" κι άλλα τέτοια. Μετά από λίγο αντιληφθήκαμε πως απευθυνόταν σε εμάς και εν τέλει μας ζητούσε μέσα από τις υστερικές φράσεις της να βγούμε έξω από εκεί.
Μην αποδεχόμενος όμως μια τέτοια λεκτική προσέγγιση, κατευθύνθηκα προς το μέρος της αποζητώντας μία ορθή ανταλλαγή λέξεων. Μέσα σε λίγες στιγμές αντιλήφθηκα, πως αυτή μου η αναζήτηση κατέληξε σε αιματοχυσία του διαλόγου.
Η σεκιουρίτισσα με απλές αυτιστικές μαχαιριές με έβγαλε εκτός μάχης και αποχώρησα συντετριμμμένος, μην καταφέροντας να της κάνω την παραμικρή γρατζουνιά.
- Νεαρέ! Απαγορεύεται εδώ. Βγες έξω.
- Κύριος για εσάς! (μου βγήκε το κόμπλεξ δήθεν ανωτερότητας σε αυτό το σημείο)
- Απαγορεύεται. Βγείτε έξω.
- Επειδή, δεν υπήρχε σήμανση, δεν είναι ακόμη έτοιμο αυτό το κομμάτι; Γιατί φαίνεται τελειωμένο.
- Βγείτε έξω παρακαλώ κύριε. Έλεος σήμερα. (δείχνοντας με το χέρι της την αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που εμείς ήρθαμε)
- Καλά εντάξει. Βγαίνω από την άλλη.
- Κύριε, από εδώ βγείτε. Απαγορεύεται.
- Γιατί απαγορεύεται από εκεί.
- Παρακαλώ κύριε ελάτε από εδώ. Απαγορεύεται.
- Οκ. Θα βγω από την άλλη. Η συνομιλία είναι αδύνατη μαζί σου. Άντε γεια!
Έτσι αποχωρήσαμε ατάκτως από τα παραμυθένια μέρη του κέντρου των Αθηνών, τσουρουφλώντας μας τις λογικές οι φλόγες μίας υστερικιάς δράκαινας.
Η ολική μας έξοδο από το πάρκο, στιγματίστηκε από την παρατήρηση του συνοδοιπόρου μου, σχετικά με το μεγάλο άγαλμα του βασιλιά Κωνσταντίνου, χωρίς ημερομηνίες για το πότε βασίλεψε και για το πότε διώχθηκε απ' τον ελληνικό λαό.
Αναπολώντας την νέα εμφάνιση του Πεδίου του Άρεως αργότερα, αναπώλησα τους περιπάτους μου στα απέραντα πάρκα των κέντρων του Παρισιού και του Βερολίνου και συμπέρανα πως σαν γνήσιος κακοζωισμένος Αθηναίος, στερημένος και με ποιότητα ζωής ανατολιδυτικοευρωπΕου, χάρηκα με το μικρό ποταμάκι που μου δείξανε στην πόλη που γεννήθηκα και μεγάλωσα.
Διαβάστε κι εδώ: Athens Voice
Διαβάστε κι εδώ: Athens Voice
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου