Καλή Λευτεριά στην Αγορά Καρότων

Προτείνω ανεπιφύλακτα την ακρόαση του παρακάτω κομματιού με αφορμή τις επικείμενες εκλογές.

Καλή λευτεριά στην Ιστορία by Κάλτσες που ρεμβάζουν

Το δικαίωμα της ψήφου αποτελεί αναμφιβόλως όχι μόνο αναφαίρετο δικαίωμα αλλά και σεβαστό. Μα όλοι μας μένουμε σε αυτό. Επειδή, πάμε να ψηφίσουμε οι ευθύνες μας σε αυτή την κοινωνία παύουν κι από εκεί μπορούμε να ασκήσουμε αντιπολίτευση μέσω του τηλεκοντρόλ της τηλεόρασης ή του πληκτρολογίου του υπολογιστή ή των Likes, Dislikes ή Join κοκ στα διάφορα κοινωνικά δίκτυα.
Βέβαια, όταν αρχίσουμε να γερνάμε αρχίζουμε να εκφράζουμε το εσώτερο εγώ μας, που καλλιεργούνταν μέσα μας τόσα χρόνια υπό τις συνθήκες της ελληνικής κουλτούρας, την οποία οικιοποιούμαστε συμβιβασμένοι με την "πραγματικότητα" και λιτοδίαιτοι σε αξιοκρατία. Αρχίζουμε να γινόμαστε κρατιστές, αφού αυτό εξυπηρετεί το πολύτιμο εγώ μας και την πολύτιμη ησυχία μας. Όλοι φανταζόμαστε τον κόσμο κατοικημένο από κλώνους μας. Να συμπεριφέρονται κατά πως μας αρέσει και ικανοποιεί εμάς. Όμως, ένας κόσμο κατοικημένος μόνο από κλώνους του Χίτλερ, είναι καταδικασμένος να καταστραφεί.
Γενικότερα η ελληνική παιδεία πάσχει από ευφυία. Αδυνατούμε να αντιληφθούμε την σημασία των πραγμάτων, των πράξεων και της συμπεριφοράς του γύρω μας κόσμου. Αδυνατούμε να εξηγήσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό, αφού η συντηριτική κοινωνία γύρω μας, κάνει αυτοκριτική με παρωπίδες και με αυτόν τον τρόπο "εκπαιδεύονται" και τα παιδιά της. Είμαστε ένας λαός χωρίς τόλμη και θάρρος. Ένα μάτσο δειλοί που αρκούνται να ανακλαδίζονται όλη τους την ζωή, υπό τις χρυσές ηλιαχτίδες του μεσογειακού ήλιου. Μάλιστα, εάν υπάρχει η περίπτωση να γίνουν διάσημοι για αυτό, τότε ακόμη το καλύτερο.

Η ζωή στην Ελλάδα όπως την ξέραμε έχει πάψει κι όποιος τρέφει ακόμη ελπίδες επειδή τον χτυπάει ο ήλιος στην μάπα, τότε πλανάται οικτρά. Είμαι υποστηρικτής ότι η ποιότητα ζωής στον πλανήτη και τα ανθρώπινα δικαιώματα βελτιώνοται. Η ανθρώπινη ζωή σήμερα έχει μεγαλύτερη αξία από ότι είχε κάποτε αλλά για να υπάρξει εξέλιξη, θα χρειαστεί βάθος χρόνου και δεν επιθυμώ να ζήσω σε μια περίοδο του πολιτισμού, όπου η ποιότητα ζωής θ' αναπαρίσταται στο - υποθέτω κι ελπίζω - αγλαό μέλλον από μια γραφική παράσταση, που θα παρομοιάζεται με μια μπυροκοιλιά.

Τα αόρατα καρότα όσο μεγαλώνω γίνονται όλο και πιο ξεκάθαρα. Έτσι, που πλέον μετά από τόσα χρόνια ο κόσμος έχει μια πορτοκαλί απόχρωση. Κουράγιο μου δίνει η αντίληψη μερικών ανθρώπων περί λειτουργίας του κόσμου και δε μιλάω για την δράση-αντίδραση, χάλι-γκρίνια.