Για άλλη μια φορά δεν ανανεώνεται η σύμβαση εργαζομένων στο δημόσιο (γνωστοί ως συμβασιούχοι) και διαμαρτύρονται με τους κλασικούς, γραφικούς τρόπους, με συνέχεια την κλασική, γραφική αντίδραση της εκάστοτε κυβέρνησης να στείλει την αστυνομία.
Πηγή: TVXSΜε το συμπάθειο, δεν μπορώ να βρω απόλυτο δίκιο στους συμβασιούχους επειδή τους βαράνε οι μπάτσοι. Και αυτοί φάουλ είναι αλλά μη ξεχνάμε πως είναι άνθρωποι, οι οποίοι ψάχνουν για μια θέση στον ήλιο όπως όλοι μας. Τα κόμματα εκμεταλλεύονται αυτή τους την ανάγκη για χρόνια. Μπορεί να μην είναι σαν εμάς, τους γαμάτους και τους ηθικά ακέραιους...
Παρακαλώ να μην αγνοούμε επειδεικτικά το γεγονός, ότι ο κάθε άνθρωπος έχει πίσω του την δική του ιστορία, τα δικά του πάθη και τα δικά του ελαττώματα και τις δικές τους ανάγκες, οι οποίες μπορεί να τον δείχνουν πιο εγωιστή από εμάς, που ενδεχομένως να έχουμε και λιγότερες υποχρεώσεις.
Κάποιος βλέπει λοιπόν ανθρώπους που θέλουν να εργαστούν και το κράτος τους εμποδίζει.
Άλλος βλέπει ανθρώπους που θέλουν να εργαστούν στο δημόσιο, έχοντας φιλήσει κατουρημένες ποδιές και το κράτος τους ρίχνει χημικά γιατί το "μέσο" τους δεν ήταν τόσο καλό τελικά. Η όλη φάση είναι παράνοια. Εξετάζουμε ένα γεγονός προσπαθώντας να χωρίσουμε τους καλούς και τους κακούς, όταν ο καθένας τους φέρει ευθύνες. Το κράτος ασφαλώς φέρει περισσότερες αλλά οι πολίτες το ψηφίζουν και οι κομματικές σχέσεις το συντηρούν. Το αυγό έκανε την κότα ή η κότα το αυγό;
Έχει πάει κανείς εδώ μέσα για συμβασιούχος; Έχει ακολουθήσει την κομματική οδό για να πιάσει μια οποιαδήποτε δουλειά; Εγώ το έχω κάνει για λόγους που θα εξηγήσω αλλά έκανα πίσω και ποτέ δεν πήγα εν τέλει. Η διαδικασία ήταν αηδιαστική και απωθητική. Αναλογίζοντας τους λόγους μετά από τόσα χρόνια που συμμετείχα σε μια τέτοια διαδικασία, ήταν ότι ο καθένας που το συζήταγα για το αν πρέπει να πάω ή όχι, μου απαντούσε πως ναι, να πας και πως είναι μια ευκαιρία για κάτι καλύτερο.
Πείσθηκα να ξεκινήσω να δω περί τίνος πρόκειται αλλά η όλη διαδικασία με οδήγησε σε μια εσωτερική πάλη. Ενώ όλες οι αξίες που μου είχαν μάθει αντιτίθενταν σε αυτή την παρωδία εύρεσης εργασίας, οι περισσότεροι άνθρωποι που εμπιστεύομαι την άποψή τους, την αποκαλούσανε "ευκαιρία". Στο τέλος δεν δέχτηκα την θέση γιατί δεν με συνέφερε. Ούτε από επαγγελματική άποψη, ούτε από οικονομική. Η παρούσα δουλειά μου στον ιδιωτικό τομέα είναι χίλιες φορές καλύτερη.
Εάν η δουλειά στο δημόσιο ήταν δελεαστική όμως; Τι θα έκανα; Μάλλον θα πήγαινα και μετά θα φρίκαρα ηθικά. Μετά ας πούμε πως δεν θα ανανεωνόταν η σύμβαση. Πως θα αντιδρούσα; Πιθανότατα να με ακολουθούσε μια ηττοπάθεια του στυλ "καλά να πάθεις με αυτούς που έμπλεξες" ή να αισθανόμουν ότι με πιάσανε κορόιδο και θα ζητούσα εκδίκηση/δικαίωση, κάνοντας ότι και οι συμβασιούχοι της Ακρόπολης.
Το αποτέλεσμα πάντως θα ήταν η δημιουργία μιας προσωπικότητας, που θα έχει χάσει τον μπούσουλα των νοημάτων της αξιοκρατίας της υπευθυνότητας κ.ά. αλλά θα μπορεί πλέον να συνεννοείται με τους υπόλοιπους τραγέλαφους της ελληνικής πραγματικότητας.
Το συμπέρασμα είναι πως όλοι λίγο ή πολύ, έχοντας διαμορφωθεί ηθικά κατάλληλα από την ελληνική κουλτούρα, θέλοντας και μη, θα μπαίναμε σε δίλημμα εάν μας δινόταν η ευκαιρία για μία καλύτερη δουλειά, για ένα πιο βέβαιο μέλλον, θυσιάζοντας υψηλά ιδανικά εν γνώσει μας.
Παρακαλώ να μην αγνοούμε επειδεικτικά το γεγονός, ότι ο κάθε άνθρωπος έχει πίσω του την δική του ιστορία, τα δικά του πάθη και τα δικά του ελαττώματα και τις δικές τους ανάγκες, οι οποίες μπορεί να τον δείχνουν πιο εγωιστή από εμάς, που ενδεχομένως να έχουμε και λιγότερες υποχρεώσεις.
Κάποιος βλέπει λοιπόν ανθρώπους που θέλουν να εργαστούν και το κράτος τους εμποδίζει.
Άλλος βλέπει ανθρώπους που θέλουν να εργαστούν στο δημόσιο, έχοντας φιλήσει κατουρημένες ποδιές και το κράτος τους ρίχνει χημικά γιατί το "μέσο" τους δεν ήταν τόσο καλό τελικά. Η όλη φάση είναι παράνοια. Εξετάζουμε ένα γεγονός προσπαθώντας να χωρίσουμε τους καλούς και τους κακούς, όταν ο καθένας τους φέρει ευθύνες. Το κράτος ασφαλώς φέρει περισσότερες αλλά οι πολίτες το ψηφίζουν και οι κομματικές σχέσεις το συντηρούν. Το αυγό έκανε την κότα ή η κότα το αυγό;
Έχει πάει κανείς εδώ μέσα για συμβασιούχος; Έχει ακολουθήσει την κομματική οδό για να πιάσει μια οποιαδήποτε δουλειά; Εγώ το έχω κάνει για λόγους που θα εξηγήσω αλλά έκανα πίσω και ποτέ δεν πήγα εν τέλει. Η διαδικασία ήταν αηδιαστική και απωθητική. Αναλογίζοντας τους λόγους μετά από τόσα χρόνια που συμμετείχα σε μια τέτοια διαδικασία, ήταν ότι ο καθένας που το συζήταγα για το αν πρέπει να πάω ή όχι, μου απαντούσε πως ναι, να πας και πως είναι μια ευκαιρία για κάτι καλύτερο.
Πείσθηκα να ξεκινήσω να δω περί τίνος πρόκειται αλλά η όλη διαδικασία με οδήγησε σε μια εσωτερική πάλη. Ενώ όλες οι αξίες που μου είχαν μάθει αντιτίθενταν σε αυτή την παρωδία εύρεσης εργασίας, οι περισσότεροι άνθρωποι που εμπιστεύομαι την άποψή τους, την αποκαλούσανε "ευκαιρία". Στο τέλος δεν δέχτηκα την θέση γιατί δεν με συνέφερε. Ούτε από επαγγελματική άποψη, ούτε από οικονομική. Η παρούσα δουλειά μου στον ιδιωτικό τομέα είναι χίλιες φορές καλύτερη.
Εάν η δουλειά στο δημόσιο ήταν δελεαστική όμως; Τι θα έκανα; Μάλλον θα πήγαινα και μετά θα φρίκαρα ηθικά. Μετά ας πούμε πως δεν θα ανανεωνόταν η σύμβαση. Πως θα αντιδρούσα; Πιθανότατα να με ακολουθούσε μια ηττοπάθεια του στυλ "καλά να πάθεις με αυτούς που έμπλεξες" ή να αισθανόμουν ότι με πιάσανε κορόιδο και θα ζητούσα εκδίκηση/δικαίωση, κάνοντας ότι και οι συμβασιούχοι της Ακρόπολης.
Το αποτέλεσμα πάντως θα ήταν η δημιουργία μιας προσωπικότητας, που θα έχει χάσει τον μπούσουλα των νοημάτων της αξιοκρατίας της υπευθυνότητας κ.ά. αλλά θα μπορεί πλέον να συνεννοείται με τους υπόλοιπους τραγέλαφους της ελληνικής πραγματικότητας.
Το συμπέρασμα είναι πως όλοι λίγο ή πολύ, έχοντας διαμορφωθεί ηθικά κατάλληλα από την ελληνική κουλτούρα, θέλοντας και μη, θα μπαίναμε σε δίλημμα εάν μας δινόταν η ευκαιρία για μία καλύτερη δουλειά, για ένα πιο βέβαιο μέλλον, θυσιάζοντας υψηλά ιδανικά εν γνώσει μας.
2 σχόλια:
από TVXS: Οι συμβασιούχοι και έκτακτοι υπάλληλοι του ΥΠΠΟΤ διεκδικούν την καταβολή των δεδουλευμένων, καθώς κάποιοι είναι απλήρωτοι εδώ και δύο χρόνια, την άρση του περιορισμού του 24μηνου για όλες τις ειδικότητες του ΥΠΠΟΤ και την άμεση τοποθέτηση των επιτυχόντων του ΑΣΕΠ.
Δε ξέρω αν έχουν μπει με βύσμα οι συγκεκριμένοι συμβασιούχοι. Μη ξεχνάς ότι γίνονται διαγωνισμοί και για συμβασιούχους. Δεν είναι σαν την υπόθεση των stage. Από τα αιτήματα που έχουν, θεωρώ τις αντιδράσεις τους φυσιολογικές και λίγα έχουν κάνει μη σου πω. Γιατί και με βύσμα να έχεις μπει το να μην σε πληρώνουν δύο χρόνια είναι αντισυνταγματικό και είναι από μόνος του λόγος να βγεις να διαμαρτυρηθείς. Όσον αφορά τον τρίτο λόγο το θεωρώ και πάλι δίκαιο να διαμαρτυρηθείς. Τέλος για την άρση του 24μηνου η άποψη μου είναι ότι αν έχει γίνει διαγωνισμός και έχουν περάσει με διαγωνισμό τότε πρέπει να αρθεί το 24μηνο.
Ας πάρω λίγο τον ρόλο του δικηγόρου του διαβόλου.
Ειλικρινά δεν ξέρω αν μπορώ να ταυτίσω την περίπτωσή μου με αυτή των συμβασιούχων της Ακρόπολης.
Ίσως γιατί η θέση που περιέγραψα νωρίτερα που μου πρότειναν, αφορούσε θέση στην Ακρόπολη!
Ακόμη και συμβασιούχοι με διαγωνισμό να είναι, εφόσον γνώριζαν την σύμβαση ορισμένου χρόνου που θα είχαν, γιατί έκαναν αίτηση; Γιατί πήραν μέρος;
Μήπως τέτοιες κυβερνητικές τακτικές, διαγωνισμοί και τα τοιαύτα δεν θα υπήρχαν εάν δεν πήγαινε να κάνει κανένας αίτηση;
Δημοσίευση σχολίου